Rozdział XXXVI - Prawo do miłości

*2 miesiące później*
Całe liceum do którego uczęszczali Lucy i Natsu świętowało zdanie wszystkich egzaminów. Tylko nieliczni nie mili tyle szczęścia. Lu udało się nadrobić cały materiał, który straciła przez swoje złe samopoczucie psychiczne. Odzyskała kontakt ze wszystkimi z klasy i była bardzo z tego powodu zadowolona.
Z problemami, które pozostały pomagał jej dziadek i Natsu. Levy i Gajeel wyjechali za zasłużone wakacje zafundowane im przez Salamandra. Redfox długo nie chciał się zgodzić na taką pożyczkę od kumpla, ale uległ gdy zobaczył zmęczoną całą sytuacją z gangiem Levy. Pomimo tego, że byli bardzo młodzi nie mieli lekko. Wszystko ruszyło do życia i płynęło dawnym rytmem. Życie Lucy stawało się z dnia na dzień zwykłą codziennością i rutyną. Czyli wszystko wróciło do normy.
....
- Natsu, kochanie. - zawołała Lucy z salonu. - Będziesz musiał mi pomóc z gotowaniem dzisiaj.
Salamander spojrzał na nią znad laptopa i zrobił zdziwioną minę.
- W porządku. Nie wiedziałem, że ktoś do nas przyjeżdża. - powiedział szczerze zaskoczony.
- Nie wiedziałeś, bo nie masz czasu już ze mną rozmawiać, przez tę pracę. - zrobiła smutne oczy, ale szybko się uspokoiła bo wiedziała, że staż w pracy u ojca wiele dla niego znaczył. Potrzebował oderwania się od szarej nudnej rzeczywistości jak ona. - Przepraszam, głupio się ostatnio zachowuje. Nie wiem co mi jest.
- Nie, masz absolutną rację. Zachowuje się jak dupek. Przepraszam. Nigdy już nie będę przedkładał pracy ponad moją rodzinę. - powiedział uśmiechając się przepraszająco. Zdjął laptopa z kolan i podszedł do niej i delikatnie musnął jej usta. Lucy poczuła na całym ciele dreszcze i przyjemne ciepło, które biło od chłopaka. - Nie mogę się przez Ciebie na niczym skupić. Jak mam gotować, to nie możesz być w kuchni, bo zamiast cukru do ciasta dodam sól. - powiedział nadal kokietując z dziewczyną.
- Wgl wiesz, kto dzisiaj przyjeżdża?
- Kto? - zapytał z niekrytym zaciekawieniem.
- Dziadek, twoi rodzice i Minerva z dzieciakami. Zaprosiłam Michelle i ciocię, ale chyba nie dadzą rady się pojawić.
- Cudownie. Jak ma być tyle osób, to trzeba będzie dużo jedzenia przygotować. Zaraz się za to zabieram.
- Twoja mama również zaproponowała pomoc. Powiedziała że przywiezie zapiekankę z makaronem, sernik i własnoręcznie wypiekane ciasteczka.
- No nie! Własnoręcznie wypiekane ciasteczka mojej mamy są cudowne ! - powiedział z rozmarzeniem.
- No to Natsu masz poprzeczkę postawioną bardzo wysoko. Działaj!
.....
- Bardzo miło, że przyjechaliście wszyscy. Nie spodziewałam się, że znajdziecie dla nas tyle czasu. - powiedziała a swoje słowa skierowała przede wszystkim do cioci i Michelle.
- Kochanie, dla Ciebie wszystko. - powiedziała ciocia.
- Dla was wszystko. - poprawiła ją Michelle. - Piękny dom. W okolicy, nikt nie ma tak wywalonej chaty. Siostra, ale trafiłaś.
- Masz racje trafiłam idealnie. - odezwała się Lu wtulona w Salamadra.
- A czemu zawdzięczamy tą kolację? - zapytała ze szczerym uśmiechem Jasmine. - Czyżby był ku temu jakiś ważny powód? - momentalnie wszyscy zebrani się na nich spojrzeli. Lucy poczuła się się rumieni. Natsu jednak odpowiedział pewnie.
- Tak. Chciałem, żeby zjawili się tu wszystkie nam ważne osoby. Bo muszę powiedzieć coś bardzo ważnego. - odsunął krzesełko i wstał z miejsca. Rzucił okiem na zebranych i napotkał spojrzenie ojca, które miało dodać mu odwagi. Kiwną lekko głową i skierował swój wzrok na ukochaną. - Lucy Heartfilio. - powiedział poważnym tonem klękając na jedno kolano. Blondynka zamarła wbita w oparcie krzesła. - Miłości mojego życia, wynajmująca mieszkanie w moim sercu, czy zechcesz je wykupić na własność? Czy zechcesz być moją towarzyszką na prostej, usłanej różami drodze do szczęścia? Czy chcesz połączyć się na zawsze z zakompleksionym, kłótliwym, zazdrosnym nawet o kota sąsiada mężczyzną? Lucy, czy zostaniesz moją żoną i jedynką kobietą mojego życia?  - zapytał różowowłosy słysząc drżenie w swoim głosie. Lu nadal patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami nie mogąc powstrzymać napływających jej do oczu łez. Nie tylko ona płakała wszystkim zebranym łza w oku się zakręciła. Heartfilia wstała i podała rękę Salamandrowi. Ujęła jego twarz w dłonie i oparła czoło o jego czoło.
- Chce! Chce! Zawsze chciałam! - powiedziała uszczęśliwiona i wtedy chłopak włożył jej na palec piękny, ale skromny złoty pierścionek. Wszyscy zaczęli bić brawo a para pocałowała się delikatnie w usta. Resztę postanowili zostawić na później, kiedy przyjdzie noc.
....
- Minervo nawet nie wiesz ile dla mnie znaczyło, żebyś pojawiała się. Ty i dzieciaki.
- Mnie na tym również zależało. Jesteś wyjątkową osobą. Żałuję, że wcześniej zachowywałam się jak jędza. Przepraszam, ale źle Cię oceniałam.
- Wiem, ale to jest teraz nieważne. Ja też nie byłam święta. Cieszę się, że teraz wszystko się zmieniło. Mam dla was prezent, dla ciebie i bliźniaków. Nie chce żebyście znowu musieli wyjeżdżać. To by było dla nich trudne. Tu jest grób taty, tu mają mnie i tu mają dom pełen wspomnień. Chcę Ci go dać. - powiedziała i podała kobiecie klucze od domu. - Chcę, żebyś zamieszkała w domu taty.
- Nie, absolutnie nie mogę się na to zgodzić. - dodała szybko i delikatnie odsunęła kluczę. Lucy wiedziała, że Minerva potrzebuje domu, wiedziała, że dzieci będą szczęśliwe w miejscu które znają.
- Jak nie dla mnie czy dla siebie to zrób to dla dzieci. Muszą mieć zapewnioną przyszłość. Chcę, żebyś tam zamieszkała i zaopiekowała się domem. To dla mnie ważne. W innych okolicznościach musiałabym go sprzedać. Tego jednak wolę uniknąć.
- Lucy, jesteś dla mnie za dobra. Zdecydowanie, za dobra.
- Chcę waszego szczęścia a wiem, że nowy dom może je wam zapewnić. Proszę weź je. - spojrzała na kluczę.
- Dziękuję - Minerva zbliżyła się do niej i objęła ją mocno. - Nigdy Ci tego nie zapomnę. Jesteś dla mnie jak córka. Wiesz, że zawsze będziesz mogła przyjechać.
- Dziękuję, Ciebie, Ellie i Haru tyczy się to samo. W naszym domu jesteście mile widziani. - kiedy Minerva i dzieciaki wyszły do dziewczyny podeszła Michelle i ciocia.
- Skarbie. Ogromnie się cieszę z twojego szczęścia. Już dawno nie widziałam Ciebie takiej rozpromienionej.
- Oj tak. Jeszcze nigdy tak się nie cieszyłam. To chyba jeden z najpiękniejszych dni w moim życiu.
- Zdecydowanie siostra. Wyglądasz pięknie. - powiedziała wskazując na nową sukienkę Lucy.
- Dziękuję za wszystko. Szczególnie tobie M., że nie chowasz do mnie urazy, za to jak się zachowałam wobec ciebie.
- Żartujesz? To co było to minęło. Zawsze będę Cię kochać nieważne co się stanie. Jesteśmy w końcu siostrami. - dodała z uśmiechem na twarzy. - Zastałybyśmy dłużej, ale zaraz zamkną nam hotel.
- Zostajecie jeszcze w kraju? Czemu nic nie mówiłyście? Mamy wolny pokój. Ten dom jest ogromny. Zmieścicie się.
- Nie, kochanie. Dopiero co się wprowadziliście, musicie odpocząć i to po takiej dawce emocji. My przenocujemy w hotelu i zostaniemy kilka dni. Chce jeszcze odwiedzić cmentarz i pojechać do przyjaciółki. Wiedz, że będziemy tu jeszcze przez około 2 tygodnie, także zawsze możesz do mnie zadzwonić - powiedziała ciocia, głaszcząc Lucy po policzku. - Jesteś tak samo piękna jak ona. - dodała ze łzami w oczach.
- Mamo, powinnyśmy już iść. - przytuliła siostrę na pożegnanie i wyszła pod rękę z mamą.
....
- Dziadku, mówiłam, żebyś przenocował u nas. Nie będziesz po nocach włóczył się.
- Wnusiu zamówiłem taksówkę. Zaraz powinna być. Spokojnie podwiezie mnie pod same drzwi domu. - uspokajał przejętą blondynkę. - Jestem bardzo zadowolony z tego jak układa się twoje życie. Zawsze jak będziesz czegoś potrzebowała to zadzwoń, albo przyjedź. Mój dom  jest zawsze przed tobą otwarty. - ucałował na pożegnanie blondynkę i mocno uścisnął dłoń Natsu. - Tylko mi o nią dbaj. - rzucił z uśmiechem i wyszedł.
- No to co kochanie, zostaliśmy znowu sami.
Dziewczyna spojrzała na niego swoimi wielkimi, brązowymi oczami. W tym spojrzeniu chłopak widział całe swoje życie. Rozmarzony ujął jej dłonie w swoje i przyciągnął do siebie. Delikatnie pocałował ją najpierw w prawy policzek, później w lewy, w czoło a później musnął jej ust. Lucy poczuła ogarniającą ją fale gorąca i dreszcze na kręgosłupie. Salamander wierzchem dłoni delikatnie masował jej plecy, aż ciężko jej było powstrzymać wyrywające się z jej ust westchnienie. Uśmiechnęła się i odwzajemniła pocałunek, który stał się coraz bardziej gwałtowny i nie do powstrzymania.Pomógł jej zdjąć bluzkę a ona w tym samym pomogła jemu. Jego palce zaczęły się przesuwać, bo jej plecach aż dotarły do zapięcia stanika. Spojrzał na nią pytająco, czy ma kontynuować, w odpowiedzi dostał tylko grad pocałunków. Odebrał to jako odpowiedź twierdzącą więc zdjął jej stanik i musnął wierzchem dłoni jej piersi. Lucy oblała się ogromnym rumieńce, nieco zawstydzona całą sytuacją. Nigdy tego nie robiła a widząc po wprawie z jaką on to robił domyśliła się, że nie był to jego pierwszy raz. Pragnienie czegoś więcej i namiętność jaka ją przepełniała wzięły górę i w jednej chwili znaleźli się już na kocu przed kominkiem.
- Wszystko przygotowałeś, tak? Ten kominek, ten koc? - wyszeptała lekko odrywając się od niego.
- Masz rację, wszystko uknułem. - dodał z uśmiechem i wrócił do zdejmowania jej spodni. Chwilę później on też został ich pozbawiony i położył się delikatnie na niej. Nie chciał jej sprawiać bólu, bo wiedział, że wcześniej tego nie robiła. Przykrył ich kocem i wsłuchiwał się w jej westchnienia i chwilami jęki. Patrzył na nią jak na największy cud jaki go spotkał. Przygładził jej włosy i wyszeptał jej imię do ucha.
....
*dwa tygodnie później*
Lucy siedziała na kanapie w salonie popijając kawę i czytając nowo zakupioną książkę Johna Greena "Szukając Alaski". Wciągnęła się w nią natychmiast, gdyż miała słabość do twórczości tego autora. Przeżywała wszystkie emocje razem z bohaterami i w połowie czytania zaczęła płakać, dowiedziawszy się, że bohaterka ginie w wypadku samochodowym. Była wrażliwą osobą, ale nigdy aż tak bardzo. Nie mogąc powstrzymać łez pobiegła po chusteczki do toalety. W tym czasie do domu wrócił Natsu po całym dniu stażu w firmie. Zobaczył ją kiedy wychodziła z toalety zalana łzami. Natychmiast do niej podbiegł i przejęciem zapytał co się stało.
- Nic mi nie jest.
- Przecież widzę, że płaczesz. O co chodzi? Coś się stało? Ktoś dzwonił? Ktoś jest w szpitalu? Coś Cię boli? - pytał zmartwiony szukając odpowiedzi w jej twarzy.  Jednak żądna z możliwych nie była  poprawna.
- Alaska nie żyje. - powiedziała próbując nabrać powietrza.
- Kto, nie żyje? - zapytał ponownie nie wiedząc czy się nie przesłyszał.
- Alaska.
- Kim do cholery jest Alaska? - ujął jej twarz w swoich dłoniach i popatrzył zmartwiony. "Kolejna osoba, nie żyje, teraz to na pewno życie sobie ułożą" - pomyślał pełen smutku i wściekłości. Odetchnął nieco kiedy usłyszał odpowiedź.
- To bohaterka książki do cholery! - dodała z oburzeniem blondynka. - A kim ma być?
- Płaczesz, bo nie żyje bohaterka książki? - uśmiechnął się lekko wyrażając tym rozbawienie sytuacją w jakiej Lu go postawiła. - Czy Ty sobie, żartujesz?
- A wyglądam, jakbym żartowała? - rzuciła z oburzeniem. - Nie śmiej się. To nie jest śmieszne. Polubiłam ją.
- No dobrze, już dobrze. usiądziemy i wszystko mi opowiesz, co się stało, dobrze?
- Ale nie będziesz się już więcej śmiał?
- Obiecuję. - powiedział, ale kącik ust mu lekko drgnął.
Usiedli razem na kanapie a Heartfilia opowiadała mu co się stało i jak do tego doszło. Chłopak cały czas trzymał się za głowę i udawał przejęcie i smutek, ale w duchu zadawał sobie pytania. "O co z tym chodzi? Nigdy nie płakała jak bohaterowie książek umierali.. Może to przez to ile przeszła?" Postanowił więc wysłuchać do końca opowieści z nadzieją, że usłyszy morał, ale tak jednak się nie stało. Nadal nie wiedział dlaczego Lu tak zareagowała na to, ale godzinę później ucieszył się kiedy zobaczył ją śpiewającą w kuchni i szykującą kolację dla ich dwojga. "Chwilowe zawahanie nastroju. Zdarza się" - pomyślał. Oby tylko nie za często. Nie czekając długo podszedł do niej i przytulił ją  z całym sercem aby poczuć jej bliskość.
- Tylko mi nie mów, że ta historia Alaski tak na Ciebie podziałała.
- To ty tak na mnie działasz. Choć przyznam historia smutna.
- Utożsamiam się z jej przyjaciółmi. To taka sytuacja, jak u mnie... - przerwała widząc smutek malujący się w oczach chłopaka na wspomnienie przykrych chwil z ich życia. - Zapomnijmy. Cieszmy się chwilą i tym co mamy. Cieszmy się sobą, dopóki mamy siebie.
- Moja dusza romantyka. Za to Cię kocham.
- Szkoda, że tylko za to... - zaczęła zaczepnie.
- Nie, nie nie. Nie tylko za to. Mogę Ci zaprezentować wachlarz twoich przymiotów zaczynając od twojej pięknej figury, kończąc na wspaniałych cechach charakteru.
- Lepiej nie przedstawiaj mi tego wachlarza bo dowie się o czymś, czego wiedzieć nie chce.
- Tak? No to zaczynam. Piękna twarz, przyciągające, duże oczy. Cudowne lśniące włosy. Wybitna inteligencja, piękne te, noooo... - zająknął się patrząc na piersi dziewczyny.
- No co?
- No to. - wskazał na nie palcami.
- Cycki?
- Piersi.
- Biust?
- Właściwie, chodziło mi o stanik. Masz bardzo ładny stanik.
- Salon,  czy sypialnia? - zapytała rozbawiona nieśmiałością chłopaka.
- Sypialnia - odpowiedział z ulgą Salamander.
....