wtorek, 29 lipca 2014

Rozdział II - Walka o życie

Otworzyła oczy, widziała jak przez mgłę, korytarz, wiedziała, że ktoś coś do niej mówi, ale nie mogła zrozumieć co. Słyszała swoje imię, ale nie mogła odpowiedzieć. W końcu, zmęczenie i silny ból głowy i klatki piersiowej zwyciężył. Opadły jej powieki.
.......

- Lucy, obudź się, otwórz oczy, błagam ! - krzyczała wręcz Levy do nieprzytomnej Lucy. Ona jednak nie reagowała. 
- Proszę się odsunąć, musimy ją włożyć do karetki, a przy takim tłumie nie możemy - powiedział lekarz.
Wszyscy się pchali, żeby jakoś pomóc, czy wspierać Lucy, albo po prostu żeby zobaczyć w jakim beznadziejnym stanie.
- Natychmiast zrobić przejście - Krzyczał Makarov
Nagle, obok Lucy została tylko Levy, Erza, Mira i Loke. Gdy wkładali nieprzytomną dziewczynę na noszach, lekarz oznajmił, że ambulansu, może wsiąść tylko jedna dodatkowa osoba. 
- Ta dziewczyna, ma może jakąś siostrę, czy rodzinę w tej szkole? - zapytał kierowca
- Nie, ma tylko nas - skwitowała Erza
- No to nie wiem, możemy zabrać, najbliższą jej osobę, żeby powiedziała nam na co choruje pacjentka, czy jest uczulona, jakie leki przyjmuje...- mówił lekarz, gdy nagle przewała mu Mira. 
- Niech Levy pojedzie, ona jest jak siostra Lucy, znają się od dziecka, na pewno wie z nas najwięcej. - stwierdziła ze spokojem Mira, choć nie było jej łatwo, ponieważ ona też bardzo lubiła blondynkę.
- Dooobrze..- powiedziała przestraszona Levy.
Wyglądała równie źle jak swoja przyjaciółka. Gdy, już mieli ruszać Levy się zachwiała. Nogi jej sie uginały, miała mroczki przed oczami. 
- Dobrze się czujesz? - zapytał lekarz już w karetce. 
- Tak ... po prostu jestem bardzo zdenerwowana...-  wykrztusiła z siebie niebieskowłosa. 
Nagle ciśnienie blondynki spadło. I skurcze serca były coraz rzadsze. Szybko ruszyli w stronę szpitala. 
Lekarz widząc stan zdrowia licealistki, krzyknął:
- Musimy intubować.- Levy odsunęła się jej miejsce zajął lekarzy z rurką a drugi z tlenem.
Przyjaciółka nie mogła znieść tego widoku.. Po minucie wszystko wróciło do normy.
Ratownik odetchnął z ulgą, nie chciał żeby tak młoda dziewczyna, umarła w karetce, nie miał tutaj wyspecjalizowanego sprzętu, więc to było bardzo prawdopodobne. McGarden myślała o swojej "siostrze"
i nie mogła uwierzyć w to co się stało. Raz w życiu widziała coś podobnego i nie skończyło się to dobrze... Widziała już  w takim stanie mamę Lucy, która miała poważną wadę serca. Mogło być to genetyczne, co by znaczyło że Lucy.. Z zamyślenie wyrwał ją lekarz.
- Już sytuacja jest opanowana, na razie jej stan jest stabilny, nie ma co się przejmować na zapas, Twoja przyjaciółka jest silna wyjdzie z tego. - pocieszał mężczyzna blada jak ściana Levy. Ona jednak liczyła się z najgorszym , choć błagała Boga, żeby ta historia się nie powtórzyła.
- Ale panie doktorze.. - zaczęła niebieskowłosa. - Jej mama ... - nie mogła powiedzieć nic... słowa jakby utknęły gdzieś ... - ona umarła .. miała zawał serca. - wydusiła z siebie Levy.
- W wieku ilu lat? - zapytał zdenerwowany lekarz, choć wcześnie podejrzewał że może to być genetyczna wada.
- Nie wiem, dokładnie, byłyśmy wtedy jeszcze dziećmi kiedy to się stało, może 26...
- To niedobrze... Czy koleżanka skarżyła się na objawy typu, mrowienie kończyn dolnych , silny ucisk klatki piersiowej, szum w głowie, nagłe zwalnianie i przyspieszanie bicia serca? - dopytywał się ratownik
- yyy.. nie wiem .. ona nigdy nie chciała mówić o sobie, zawsze pomagała innym, ona .. nigdy się nie skarżyła. Nie lubiła być w centrum uwagi. - dodała smutna Levy, ponieważ zdała sobie sprawę jak mało wie o przyjaciółce...
- No .. nie dobrze, musimy coś wiedzieć..  a gdzie jest ktoś z rodziny , możesz kogoś poinformować ? 
- Niestety.. Mieszka tylko z ojcem, ale on dziś rano wyjechał za granicę i wróci za dwa tygodnie. Ale na pewno on by wiedział mniej ode mnie. - szybko dodała dziewczyna.
Mężczyzna zrobił zdziwioną minę. Ale słuchał dalej dziewczyny, która opowiedziała mu, jak wygląda sprawa w domu Heartfilia. Lekarz z uwagą przysłuchiwał się każdemu słowu dziewczyny, tak jakby jedno słowo mogło być pomocne w sprawie choroby licealistki.
W tym momencie karetka się zatrzymała i od zewnątrz otworzyły się drzwi. Dwie osoby szybkim ale zręcznym ruchem chwycili za nosze i wyciągnęli Lucy za zewnątrz a później do szpitala.
Levy z pomocą ratownika też wyszła z pojazdu i pobiegła w stronę wejścia. Nie wiedziała gdzie zabierają dziewczynę. Zatrzymała się bo nagle przypomniało jej się ale , że kiedyś przy śniadaniu, brała jakieś dziwne pastylki, ale nie chciała jej powiedzieć co to jest... Podeszła do lekarza, który stał przy recepcji i coś uzupełniał w karcie.
- Przeprasza, że przeszkadzam, ale chciałam coś powiedzieć, choć nie wiem czy to będzie istotne...- zaczęła McGarden
- Tak proszę, każda informacja się przyda - powiedział spokojnie mężczyzna.
-Panie doktorze, ja widziałam Lucy chyba dwa razy kiedy przy śniadaniu brała jakieś leki.. nie chciała mi powiedzieć co to jest dokładnie, tylko tłumaczyła się że to na ból głowy, ale ja jej nie wierzyłam, ponieważ to nie było lekarstwo z apteczki...- stwierdziła z przekonaniem dziewczyna.
- Jeśli to coś innego, musimy zobaczyć co.. Czy Twoja koleżanka miała ze sobą torbę w szkole? - zapytał lekarz jakby wpadł na jakiś genialny pomysł.
- Tak ! - powiedziała z przekonaniem. - Ja zadzwonię do przyjaciółki, żeby ktoś ją przywiózł.
- Dobrze, zrób to szybko, zależy nam na czasie. - oznajmił ratownik, po czym wszedł do jednego z pokoi szpitalnych.
Zdenerwowana Levy wyjęła telefon i zadzwoniła do Erzy.
- Halo, Leviś, co się dzieję? Co z Lucy? - zaczęła pytać szybko dziewczyna, czekając niezwłocznie na odpowiedz.
- Erza, nie mogę teraz o tym gadać, masz torbę Lucy ? - spytała pospiesznie dziewczyna.
- Yyy, torba... - usłyszała szept dziewczyny, po czym nie do koleżanki, ale do klasy zwróciła się Szkarłatnowłosa. - Ej , gdzie jest torebka Lucy? - Torbę podał jej Loke - Dobra mam Levy i co mam ja przywieść do szpitala ? 
- Tak, niech ktoś natychmiast ją przywiezie.-odetchnęła z ulgą dziewczyna.
- Dobrze.- odpowiedziała Erza po czym się rozłączyła.
.....
- Ma ktoś czym można się szybko dostać do szpitala? - zapytała Scarlet
- Ja mam Porsche 918 - oznajmił dumnie Loke, ale w tej chwili tylko Sherry, zwróciła na niego uwagę.
- No dobra...- zaczęła dziewczyna, ale przerwał jej Natsu.
- Mogą być korki o tej porze, ja to zawiozę, mam  motor.- Powiedział spokojnie Salamander 
- No chyba moja opcja jest lepsza, bo nowsza, szybsza i ładniejsza. - stwierdził ze śmiechem Loke.
- Ja ma Kawasaki X1000SX . Coś mówiłeś leszczu? - powiedział z łobuzerskim uśmieszkiem Natsu, po czym szybko wstał i wyrwał torebkę z rąk Erzy i wybiegł z klasy. 
- Ej, łapie go , nie może .. - Wrzasnął Loke  i wybiegł za nim, a później reszta klasy, ale zobaczyli tylko jak Dragneel jest już na ulicy i dodaje gazu. 
Wkurzony Loke, pobiegł szybko na parking i wskoczył do swojego wozu, podjechał i Erza nie czekają na zaproszenie wskoczyła do niego i pojechali w ślad na różowowłosym.
......
Levy już siedziała w pokoju Lucy, strasznie się denerwując. Bała się o stan koleżanki, nie chciała, nie mogła pozwolić na to żeby stało się tak samo jak z jej mamą. Nagle usłyszała tylko krzyki na korytarzu, nie wiedziała o co chodzi. Gdy miała już wyjść do pokoju wpadł lekarz i Natsu w skórzanej kurtce.
- No to widzę po tym lekarstwie że wasza koleżanka wiedziała dobrze o chorobie.. - głęboko wciągnął powietrze i dokończył - To jest silny lek przeciwbólowy. Przepisuje się je osobą chorym na serce, żeby ataki nie powtarzały się zbyt często, widać że dzisiaj zapomniała go wziąć.. Ach .. - westchnął lekarz
- Czy ona.. Skąd ona to wiedziała.. ona ..- zaczęła Levy... nie wiedziała co powiedzieć ... 
Natsu patrzył tylko smutnie na bladą twarz partnerki i pogładził się po policzku.
- Za ile dni powinna dojść do siebie? - zapytał nagle ze spokojem, co wyrwało Levy z zadumy.
- Nie wiem ciężko powiedzieć, zależy kiedy się wybudzi i jak będzie po tym jej stan. Muszę z nią poważnie porozmawiać i koniecznie zrobić niezbędne badania. - po tych słowach zawołała pielęgniarkę , która natychmiast na jego życzenie pobrała krew dziewczynie i wstrzyknęła jej coś, jakieś lekarstwo. Po czym i ona i lekarz wyszli z pokoju. Została przy dziewczynie tylko jej przyjaciółka i Salamander.
- Too .. może ja już pójdę , nie będę przeszkadzał. Niech odpoczywa.. Odwiedzę ją jutro .. - powiedział grzecznie do Levy. 
- Przepraszam, Cię że musiałeś już pierwszego dnia szkoły wplątać się w takie coś.. nie dość że Loke ma ochotę Cię sprać to musiałeś tu przyjeżdżać do osoby, której nie znasz.. 
- Przestań, to z Loke` im to jego problem, że ma coś do mnie .. a co do Lucy. - urwał nagle, jakby zastanawiał się jak to swoją mieszaninę słów ubrać w zdanie - nie jestem za to zły, że mogłem komuś pomóc. Założę się że ona też by mi pomogła gdybym tego potrzebował, poza tym mamy projekt z biologi i to też jest od teraz moja sprawa. 
- Dziękuję - wyszeptała niebieskowłosa.
Po czym zadzwonił telefon, musiała go odebrać, dzwonili ze szpitala i kazali przyjechać jej do swojej mamy.
Dziewczyna nie wiedziała co zrobić, nie chciała zostawić przyjaciółki samej. Zauważyła że w pokoju jest jeszcze Dragneel.
- Ja przepraszam Cię, Natsu, ale mam wielka prośbę. - nie wiedziała jak to powiedzieć, bo to był nowy chłopak w ich szkole, w ogóle go nie znała, ani on jej .. - Czy masz czas, żeby zostać z Lucy, wiem  że to dziwne, ale ja muszę jechać do swojej mamy... bo też jest w szpitalu i lekarz kazał natychmiast przyjechać...
Głupio mi o to prosić, ale nie wiem gdzie jest Loke i Erza.. więc .. 
- Jasne! - powiedział z lekkim uśmiechem na twarzy, nie wiedział że ta mała osóbka jest taka miła. 
- Jeszcze raz zadzwonię do nich i dowiem się kiedy przyjadą. Zmienią Cię później. - Podeszła do niego i wyciągnęła papierek ze swojej torby, napisała coś na nim i podała go chłopakowi. 
- Masz to jest mój numer telefonu, jak coś by się działo .. to pisz, albo dzwoń, będę ciągle przy telefonie. To dla mnie bardzo ważne! - oznajmiła dziewczyna.
- Oczywiście, dowiesz się jako pierwsza, gdyby coś. - powiedział z uśmiechem na ustach. 
Dziewczynie spadł kamień z serca, poklepała do po ramieniu po czym wyszła ze spuszczoną głową.
Chłopak usiadł na krześle gdzie wcześniej siedziała Levy i patrzył na blondynkę, nie wiedział czemu, przecież  jej nie znał, ale bał się o nią .. Jak tak młoda osoba, może mieć problemy z sercem i aż takie silne ataki. Po tym co dowiedział się od doktora, podziwiał ją jak sama sobie z tym radziła. Zastanawiał się również dlaczego nic nie powiedziała swojej przyjaciółce... Nagle gdy na nią patrzył zobaczył że dziewczyna otwiera powoli oczy.
- Cześć - powiedział delikatnie chłopak.
- Hej - uśmiechnęła się do niego niepewnie dziewczyna - gdzie ja jestem? - zapytała zdziwiona.
- W szpitalu, ale wszystko jest dobrze, nie denerwuj się. -powiedział opanowany, nie chciał aby dziewczyna znowu była zdenerwowana, bo to mogłoby wywołać atak, a ona i tak jest osłabiona.
- Ale dlaczego, co się stało? - szeptała, tak jakby nie miała siły głośniej powiedzieć tych paru słów.
- Źle się poczułaś, nie pamiętasz? - zapytał zdziwiony
- Źle się czułam... Źle .. no tak.. zasłabłam .. - zawahała się dziewczyna.
 - Powiedz szczerze, mi możesz zaufać, nie rozpowiadam wszystkim uwierz mi..  Nawet nikogo nie znam więc..ekhem.. Od kiedy wiesz o swojej chorobie? 
 Dziewczyna głośno przełknęła ślinę, nie wiedziała co powiedzieć i czy w ogóle coś mówić .. ale poczuła, że może mu zawierzyć swój sekret. Liczyła na to że nic nie powie jej przyjaciółką ani że nie będzie się wtrącał w jej sprawy. 
- Od 4 lat... Gdy mama zmarła, tata poszedł na badania i mnie też tam wysłała. Poszłam sama, gdyby jednak się okazało że coś mi jest, to nie chciałam żeby tata o tym wiedział. Nie chciałam go nie potrzebnie martwić. Gdy zbadał mnie lekarz w prywatnej klinice kazał mi przyjść za tydzień po wyniki, i przyszłam .. to czego się dowiedziałam ....- umilkła, Natsu zauważył, że w jej oczach pojawiły się łzy.. - nie wiem po co ja Ci to mówię ..
- Bo komuś musisz - zachęcał ją Salamander - Daj sobie pomóc i nie zadręczaj się tym w samotności.
Samotność to pierwszy stopień do depresji a ta prowadzi tylko do jednego... Nie płacz, ej .. ! -  nie wiedział jak zareagować, jak zobaczył łzy na jej policzkach.
- Dziękuję, za pomoc - westchnęła zmęczona .
- To dopiero początek. Już wiem jak będziesz mogła się mi odwdzięczyć. - powiedział chłopak z dzikim uśmieszkiem.
- No tak pewnie, wiedziałam.. - powiedziała jakby do siebie dziewczyna, przecież czego ona mogła się spodziewać po chłopaku takim jak on... - słucham, zrobię wszystko ... no dobra prawie wszystko o co poprosisz..- powiedziała zażenowana. 
- No dobra więc.. - miał coś powiedzieć kiedy do pokoju wparował Loke i Erza. 
Lucy tylko lekko się uśmiechnęła, Erza szybko podbiegła do niej pocałowała w policzek i uścisnęła rękę przyjaciółki. Mina Loke `go gdy zobaczył rywala, mówiła tylko jedno "WYNOŚ SIĘ, ALBO POŻAŁUJESZ". Lucy to zauważyła, wzięła za rękę Natsu, który już miał podejść do Loke` go. Zatrzymał się i odwrócił do dziewczyny.
- Dziękuję, jeszcze raz, już Ci daję wolne. Fajnie że zostałeś, mam nadzieję, że jutro też się spotkamy. - powiedziała spokojnie dziewczyna jak gdyby w pomieszczeniu nie było jej zazdrosnego chłopaka.
Salamander tylko spojrzał na nią, zdziwiony, ale zadowolony. Podszedł do drzwi i powiedział:
- To do jutra, aaa co do Ciebie to co mówiłem, że będą korki. - Stwierdził, śmiejąc się w twarz chłopakowi swojej nowej koleżanki, o ile tak można to było nazwać.
- Jeszcze jedno słowo a ..
- Obaj wyjdziecie i dostaniecie zakaz wstępu na ten oddział i do tego pokoju - dokończyła Erza.
- Spadam, trzymaj się, mała. - Powiedział na pożegnanie Dragneel, machając przy tym ręką.
Na twarzy Lucy pojawił się delikatny rumieniec, który można było łatwo dostrzec na jej bladej twarzy. Na to Loke, tylko przekręcił głową i staną przed dziewczyną ze skrzyżowanymi rękami na piersi.
- Loke nie czas na obrażanie się - Stwierdziła Scarlet patrząc na chłopaka.- Natsu uratował jej życie.
Po tych słowach, Lucy jakby się zbudziła, ponieważ wcześniej, nie domyśliła się z jakiego powodu chłopak, który w ogóle jej nie znał przyszedł do niej. Ale to on ją tu przywiózł. Zastanawiała się chwilę , po czym postanowiła zapytać przyjaciółkę.
- On uratował mi życie.. Jak ?
-Yyy. no, bo znaczy.. ach .. po prostu to jest dziwne, ale przywiózł na motorze Twoją torebkę, co pomogło  lekarzom w podaniu Ci odpowiedniego  leku, ale nie wiem co w niej było... - wahając się opowiedziała koleżance
- Aaa.. to tak.. - westchnęła Heartfilia,
- A co myślałaś, że przyjechał dla Ciebie, co się zmartwił.. Pff.. dziewczyno, on ma Cię w dupie, nie rozumiesz..  a To do " Trzymaj się mała" - powiedział naśladując głos Natsu, piskliwie - powiedział, bo chciał to odbębnić, pff .. no Ty chyba nie sądziłaś ... hahah , naprawdę jesteś, aż tak naiwna, chłopak chciał zaszpanować motorem przed dziewczynami i urwać się z lekcji ... - powiedział śmiejąc się w głos.
Lucy leżała, patrząc się na niego przerażona, wszystkie elementy układanki pasowały i jeszcze ta jego prośba do niej.. Faktycznie uświadomiła sobie jaka ona głupia i naiwna. Loke się nadal śmiał w najlepsze, kiedy, do sali weszła pielęgniarka i poprosiła o ciszę a także, że pacjentka musi wypoczywać, żeby ich wizyta się niedługo skończyła.
- Wystarczy Loke - Skarciła go Erza, bo już nie mogła tego słuchać - jak Ty się zachowujesz w stosunku do najbliższej Ci osoby, nie wierzę, jak Ty się zmieniłeś.. - powiedziała z irytacją w głosie Szkarłatnowłosa.
- Nic nie szkodzi, Erzuniu, powiedział prawdę, za prawdę się nie przeprasza - wyszeptała cicho dziewczyna, po czym odwróciła głowę w drugą stronę, jakby już miała dosyć tego całego najścia.
- Przepraszam, Lu .. nie chciałem, po prostu jestem zazdrosny, bo debil miał rację , utknąłem w korku...- powiedział ze szczerą skruchą w głosie chłopak.
- Nie ma sprawy, ważne że do mnie przyjechaliście i tyle czasu zmarnowaliście i za to was kocham - powiedziała lekko odwracając głowę w ich kierunku, tylko po to żeby zaraz ją z powrotem spuścić na poduszkę.
- Dobrze się czujesz Lucy? - zapytała zmartwiona Erza
- Tak jest w porządku, tylko ... chyba jestem zmęczona.. To te leki co mi podali .- powiedział cichym głosem blondynka.
- Jeśli tak to, to przyjdziemy jutro, musisz wypoczywać,a my Cię jeszcze dodatkowo denerwujemy. - stwierdziła poważnie Scarlet, po czym zwróciła się do Loke` go  - musimy już iść.
On jednak bacznie przyglądał się dziewczynie, jakby coś przed nim ukrywała. Podszedł do niej i ukucnął przy jej łóżku.
- Ty już idź, masz tu kluczę, ja.... zaraz do Ciebie przyjdę - powiedział nawet nie patrząc jej w oczy.
Dziewczyna tylko kiwnęła głową i na odchodne pocałowała przyjaciółkę w policzek i dodała:
- Kochana, mam nadzieję, że wytrzymasz bez nas do jutra. Jak wrócę ze szkoły wpadnę i podrzucę Ci parę książek i innych pierdółek.- powiedziała do Lucy  a Ty Romeo pospiesz się, bo widzisz, że jest zmęczona.. - powiedziała to po czym wyszła.
- Nareszcie jesteśmy sami - odrzekł chłopak - Dzisiaj dość dziwnie się zachowywałem i to jak ścisnąłem Twój nadgarstek, jak robiłem Ci sceny zazdrości.. Ach .. przepraszam... nie byłem sobą. -
Dziewczyna podniosła na niego wzrok, to był właśnie ten sam Loke, w którym się zakochała, spokojny, delikatny nonszalancki, właśnie tego jej brakowało.
- Już o tym zapomnijmy, Kocham Cię głupku i nie masz co być zazdrosnym to tylko mój partner na biologię i nic poza tym - dodała z lekkim uśmiechem na twarzy.
- Dziękuję, Ja Ciebie kocham mocniej, dlatego się tak  zachowuje, a własnie to dla Ciebie.. na naszą rocznicę - wyszeptał jej do ucha, po czym wręczył mały prezencik do jej dłoni.
- Loke, nie wiem co powiedzieć. Ja zapomniałam zupełnie, miałam skoczyć po szkole i kupić jakieś wino, ale wyszło jak wyszło - po czym otworzyła pudełeczko, w środku znajdował się piękny, na pewno droga bransoletka.
- Ach .. Jak zawsze piękna - westchnęła z zachwytu dziewczyna. - Daj buziaka mój łobuzie!
Po pocałunku, gdy Loke miał już wychodzić upomniany przez pielęgniarkę, Lucy go chwyciła za rękaw i dodała - przyjdź do mnie jutra, będę na Ciebie czekać i poproś Erzę, żeby przyniosła mi jeszcze podręcznik z biologi, zacznę czytać o genetyce - dorzuciła szczęśliwa całą sytuacją dziewczyna
- Dobrze, kotku przekaże jej, ale wiesz.. jutro gramy mecz.. i ja nie wiem .. znaczy postaram się przyjść .
- Zapomniałam.. mecz.. nie będzie mnie na nim .. Ale jak zawsze wygracie, ja to wiem.. - nadal uśmiechając się do niego oznajmiła - Nie przychodź jutro, zapewne zbierze ich się  tutaj cała chmara, a ja wolałabym spędzić czas z Tobą sam na sam. Jeśli będzie jakaś impreza to idź na nią i się mną nie przejmuj.- szybko dorzuciła, bo wiedziała że chłopak zaraz zacznie protestować.
- No nie wiem ..
- Jak nie pójdziesz to się obrażę na Ciebie, jesteś ich kapitanem, nie możesz ich tak zostawić, baw się dobrze.
- Masz rację, ale przyjdę po jutrze i wtedy mam nadzieję, że już całkowicie odzyskasz siły, teraz lecę, bo zaraz znowu tu przyjdzie ta wiedźma i zacznie pierdzielić trzy po trzy. - zdążył to powiedzieć po czym drzwi się otworzyły i do pokoju wpadła pielęgniarka i zaczęła coś gadać. Zarówno Lucy jak i Loke wybuchli śmiechem. Pielęgniarka nie wiedziała o co im chodzi i wyprowadziła chłopaka, zostawiają Lucy samą. Ona jednak zamiast być smutna, w końcu prawdziwie się uśmiechała i nie mogła przestać. W końcu rozmawiała z takim Loke `im jakiego znała i kochała.... Odwróciła głowę na poduszę po czym Morfeusz zabrał ją do swojej krainy snów.

Klette

Rozdział I - Pierwsze spotkanie

Był piękny, słoneczny dzień. Promienie słońca wpadały przez lekko rozchylone zasłony, rozświetlając przy tym twarz dziewczyny. Miała jasną cerę, blond włosy, całkowicie proste i duże brązowe oczy. Leżała spokojnie, na dużym łóżku z lekko rozchylonymi ustami.Wyglądała bardzo delikatnie i niewinnie. W tym czasie do pokoju wszedł wysoki brodaty mężczyzna, odsłonił okno, tak aby piękno poranka, wypełniło pomieszczenie światłem i podszedł do dziewczyny.
- Lucy, kochanie wstawaj. Czas do szkoły.- odpowiedział brodacz
- Dzień dobry, tato. - wyszeptała spokojnie blondynka, ponieważ dopiero co się obudziła. - Już wstaje.
- Maleńka, mam dla Ciebie niespodziankę, jak się ubierzesz to zejdź na śniadanie, tam będę czekał.-zagadał do pięknej córki.
- Dobrze tato, zaraz tam będę -  powiedziała , po czym wstała z łóżka, wzięła ręcznik i poszła do łazienki na poranną kąpiel.
W tym samym czasie, stary Heartfilia siedział już przy stole i niecierpliwie, czekał aż jego córka przyjdzie.  Nie znosił u ludzi ciągłe spóźniania się, więc od swojej córeczki, wymagał pełnego posłuszeństwa i punktualności. Obok niego stała młoda dziewczyna, która podawała właśnie do stołu. Była w wieku Lucy , chodziły razem do tej samej klasy, więc dziewczyny znały się od dawna. Miała niebieskie włosy, przewiązane pomarańczową opaską. Nosiła też sukienkę w tym samym kolorze. Była bardzo niska, ale nie przejmowała się swoim wzrostem, ponieważ w szkole była lubiana i więc nie zwracała na to uwagi. W tej chwili  podeszła do ojca przyjaciółki i podała mu kawę.
- Czy podać coś jeszcze? - spytała ze opanowaniem i poważną miną, mała osóbka.
- Nie na razie to wszystko, panienko Levy. - spławił ją mężczyzna, który już stukał w tarczę swojego zegarka. - Ileż można na nią czekać - Stwierdził, jakby sam do siebie, ale niebieskowłosa to usłyszała i skromnie zaproponowała.
- Nie na rzucając się panu, mogę po nią pójść i pomóc jej żeby było szybciej. - zaproponowała dziewczyna, Na co gospodarz, lekko skłonił głowę na znak " tak".
Nie czekając długo, poszła na górę, aby pospieszyć przyjaciółkę. Wpadała do jej pokoju i zawołała:
- Lucy, pospiesz się, wiesz jak bardzo Twój tata tego nie lubi.
- Wiem, już wychodzę. - po tych słowach, z łazienki wyparowała jak dym dziewczyna i zaczęła grzebać w szafkach. - Leviś nie mam co złożyć. - Przyjaciółka podeszła do niej już z gotowymi ubraniami. Podała je koleżance z szerokim uśmiechem na twarzy, nic przy tym nie mówić i  wyszła z pokoju, żeby blondynka mogła się spokojnie przebrać.
Lucy  nie marnując ani chwili, założyła strój, który naszykowała jej koleżanka. Heartfilia tylko szybko włożyła na siebie szare, marmurkowe rurki i szarą podkoszulkę ze  srebrnym numerem 11 i burgundową bluzę i creepersy w tym samym kolorze i pobiegła do jadalni, gdzie czekał na nią już zdenerwowany tata. Po drodze minęła McGarden i dając buziaka w policzek podziękowała za uratowanie życia.
Kiedy była już przy stole, podeszła do ojca i jego też ucałowała serdecznie po czym usiadła naprzeciwko jego.
- Już miałem wychodzić, bo myślałem że się nie doczekam.. Ach.. Lucy, wiesz jak nie lubię jak ktoś się tak zachowuje. Jesteś moją córką i powinnaś świecić przykładem a nie.. i jeszcze te ubranie. Ja nie wiem,  to ja powinienem kupować Ci ubrania a nie sama chodzisz i jakieś szmaty wybierasz. Wiesz córko.. - nie zdążył do kończyć, bo właśnie jego wywód przerwała mu Lucy, co mu się wielce nie spodobało.
- Tatusiu , przepraszam, że musiałeś czekać, wiesz jak to jest, teraz coraz dłużej spędzam czas przed poranną toaletą, muszę ładnie wyglądać w szkole, jestem już w drugiej liceum. Te obowiązki przewodniczącej. Muszę świecić przykładem, a Ty mnie tego bardzo uczysz, karcąc mnie za moje spóźnienia. - zagadywała ojca dziewczyna, żeby go jakoś udobruchać. Zadowolony ojciec postawą córki, tylko poprawił się na krześle.
- Już dobrze, jedz spokojnie. Wiesz jak już mówiłem mam dla Ciebie małą niespodziankę. - Powiedział z poważną miną ojciec, ale już złość na córeczkę mu przeszła.
- Oj tato ! nie musiałeś naprawdę, nic mi kupować. - zasugerowała dziewczyna, bo nie chciała przyjmować kolejnego drogiego prezentu od swojego rodziciela.
- Jesteś już prawie dorosła, musisz ładnie wyglądać.- skwitował brodacz. - Mam jeszcze jedną gorszą wiadomość. Muszę wyjechać w interesach na dwa tygodnie. Mam nadzieję, że sobie poradzisz sama. - powiedział, po czym zobaczył rozczarowaną minę córki. - Kochanie, wiesz jaką mam pracę, zresztą dzięki niej mogę kupować Ci wszystko czego sobie tylko zażyczysz. Zresztą, nie raz zostawałaś sama z panienką McGarden, więc sobie poradzicie.
- Ale wiesz, że mi nie zależy, na tych drogich prezentach, tylko na Tobie. Kocham Cię, ale spędzały za mało czasu ze sobą, nie mogę opowiadać Ci o szkole, ani o niczym innym. Czasami czuję się samotna i...- nie zdążyła dokończyć, bo przerwał jej stary Heartfilia i powiedział:
- Przepraszam, ale teraz nie mam czasu, właśnie dzwoni Minerva. Muszę już iść. Prezent masz w salonie, przy kominku, wiem, że Ci się spodoba, przecież kochasz takie rzeczy. - po tych słowach wstał od stołu, podszedł do córki pogłaskał ją po ramieniu wziął walizkę i wyszedł z domu.
- Tato... - wyszeptała cicho dziewczyna. Ale nikt jej nie usłyszał. Została sama w wielkim domu.. Całkiem sama.
Wbiegła na górę i spojrzała w lusterko, w oczach zbierały jej się łzy.  Nie chciała płakać, bo już tyle razy to robiła przez niego. Miała już tego dosyć, zabrała tylko swój plecak, założyła zegarek i codzienny wisiorek i zeszła na dół, przez okno czuło się lekki chłód więc postanowiła nie zdejmować bluzy. Chwyciła klucze od domu i wyszła.
Cała droga mijała jej bardzo wolno, bo szła sama. Zazwyczaj do szkoły chodziła z Levy, ale najwidoczniej słysząc kłótnie, dziewczyna postanowiła, nie podsłuchiwać i wszyła wcześniej. Przemierzając drogę, stykała się ciągle z tymi samymi ludźmi, którzy kiwali lekko głową z szacunkiem, a ona jak zawsze odpowiadała na to promiennym uśmiechem i machają ręką. na resztę drogi, postanowiła założyć słuchawki i wsłuchać się w piosenkę " I See Fire". W 15 minut doszła do szkoły. Już na wejściu, wszyscy przywitali ją gorącym uśmiechem i zaczęli się gromadzić koło niej, ona zaś również nie chcąc sprawiać  im przykrości, odwzajemniła się całusem w policzek jeśli chodzi o dziewczyny i ciepłym przytulasem, gdy mowa o chłopakach.W końcu udało jej się przedostać do swojej szafki, kiedy to jak huragan podbiegła do niej Levy.
- Hej Lu-chan, jak tam sprawy z tatą? - zapytała grzecznie niebieskowłosa.
- Nie ma o czym mówić. Znów pojechał z tą swoją wspólniczką za granice, zostawiając mnie samą. Jak zawsze, nie ma o czym mówić. - odparła smutno Lucy.
- No dobrze, nie narzucam się, ale wiesz jak coś gdzie mnie szukać. - Szczerze odpowiedziała mała osóbka, po czym widząc na twarzy przyjaciółki rozczarowanie i smutek, odpuściła i zmieniła temat.
Właśnie za to blondynka tak polubiła Levy, nie narzucała się , nie była niegrzeczna, umiała wyczuć moment i zostawić ją samą, zawsze służyła pomocą, na cały etat pracowała w jej domu, od razu jak wracała ze szkoły. Po tym jak mama McGarden ciężko zachorowała to właśnie ona objęła obowiązki mamy, która właśnie była służącą w domu. Niebieskowłosa, nie była zła z tego powodu, choć nie lubiła taty Lucy, za to ją kochała jak siostrę i nie chciała jej zostawić, pomimo że jej sytuacja w domu też kolorowo nie wyglądała.
Nagle z wiru rozmowy wyrwał dziewczyny pisk, grupki cheerleaderek. Koleżanki odwróciły się i zobaczyły, jak ich drużyna rugby, na czele z Loke`im. Było bok niego chyba z 10 chłopaków, krzyczących z tyłu:
-"Kto wygrał mecz" - Nie krzyczeli nic więcej, bo grupka wymalowanych panienek  na czele z Sherry i Lissaną odkrzykiwały:
- " Fairy Tail"
Po skończonym bałaganie Loke, podszedł do Lucy i pocałował ją w usta, a chłopaki z drużyny tylko chóralnie zawyli:
- "uhhhuuuuuuuuu!!! " - po czym rozproszyli się każdy do swoich dziewczyn, albo do grupki znajomych.
Po skończonym pocałunku Loke, machną do Levi z uśmiechem. Ona odwzajemniła miły gest uśmiechem i nie chcąc przeszkadzać odeszła do znajomych z kółka matematycznego.
- Witaj piękna! - Loke, jak zawsze był wspaniały dla Lucy,  traktował ją jak księżniczkę. Lucy bardzo go kochała i mówiła mu o wszystkim tak samo jak Levy, ale czasami miała dość takiego rozgłosu w szkole, nie chciała żeby aż tak ich związek był na tabu gazetek szkolnych i usta wszystkich tylko o tym mówiły.
- Hej, jakie miłe powitanie, ale nie trzeba było aż tak przy ludziach, nie zależy mi na tym, - skwitowała tylko dziewczyna.
- Kochanie jesteś moją księżniczką i tylko moją i chce żeby wszyscy o tym wiedzieli.- powiedział dumnie Loke. Blondynka nie lubiła takiego zachowania u chłopaka, to była jego największa wada rozgłos, nie chciała byc najpopularniejsza, to wszyscy zrobili z niej gwiazdkę i wizytówkę szkoły.
- Dobrze już, wiem , nie jestem zła ,ale nie przesadzaj za bardzo bo ta cała grupa dziewczyn patrzy się na mnie jakby mnie miała zaraz pożreć wzrokiem.
Faktycznie, wszystkie cheerleaderki, wyglądały tak jakby miały zaraz wydłubać oczy Lucy.
- To tylko zazdrość, przejdzie im kiedyś - stwierdził Loke, choć widać było że wcale nie chce żeby tak waśnie było. Nagle zadzwonił dzwonek na lekcję. pierwszą mieli historię z Panem Makarovem Dreyarem.
Lucy jak zawsze usiadła  w środku auli, obok niej  usiadła Levi i parę innych dziewczyn z którymi utrzymywała dobry kontakt, mianowicie Mirajane, Erza i Juvia. Lekcja zaczęła się inaczej niż zawsze. Nauczyciel usiadł na swoim biurku i miał coś powiedzieć, gdy nagle do klasy, wszedł bez pukania różowowłosy chłopak, przypominający gangstera, cały ubrany na czarno, tylko na bluzce miał czerwoną, duży numer 11. Wszystkie dziewczyny zaczęły wzdychać, do nowego ucznia, tylko jedyna Lucy spojrzała na niego z powagą na twarzy.
- To jest wasz nowy kolega i uczeń tej szkoły Natsu Dragneel. - wskazał otwartą dłonią na chłopaka, który trzymał ręce w kieszeni skórzanej kurtki. - Wyjmij ręce z kieszeni i zajmij miejsce. - Nowy dostosował się i wyjął ręce z kieszeni. Aula była mała na 40 osób, więc wolnych miejsc było może 7.
Ruszył w naszą stronę, bo tylko w naszym rzędzie były wolne miejsca. Na początku pierwszej klasy , każdy chciał usiąść obok Lucy, ale ona woli grono prawdziwych przyjaciół, a nie wzdychających do niej nachalnych chłopaków. Więc powiedziała im że chce żeby to były wolne miejsca, a że to ona jest przewodniczącą, wszyscy musieli się dostosować. Więc gdy chłopak już minął jej koleżanki, zatrzymał się przed blondynką i powiedział:
- Mała ten numerek jest już zajęty, no ale z Tobą mogę się podzielić, nie tylko tym - zagadał z łobuzerskim uśmiechem. Na te słowa, Lucy szeroko otworzyła oczy i przepuściła chłopaka. Przestraszyła się w pierwszej chwili, dlaczego to właśnie do niej zagadał i o co chodziło z tym numerkiem, po czym przypomniało jej się patrząc na swoją bluzkę .. 11 .. no tak . Lucy poczuła, jak z tyłu ktoś ja lekko uderzył w plecy, był to kolega z drużyny Loke`ego, przekazał karteczkę dziewczynie po czym udawał że słucha wykładu staruszka na temat Ery Dinozaurów. Heartfilia nie chciała przeszkadzać jakże to zacnym wykładzie, więc postanowiła delikatnie rozchylić kartkę co to było napisane, nie powinno ją dziwić. Loke napisał:

Co ten gość chciał od Ciebie?  Dlaczego usiał dwa miejsca dalej.. 
nie podoba mi się to.. pogadamy na przerwie , tylko mi nie uciekaj.
Chyba za bardzo używasz swojego uroku. Najlepiej nie patrz się na niego, 
może da Ci spokój, jak nie to sobie z nim poradzę. 

 Lucy pogniotła kartkę, była zdenerwowana, Loke zachowywał się jak jej ochroniarz, nie lubiła tego jak traktował ją jak kryształ, albo porcelanę, jakby miała zaraz spaść i roztrzaskać się na miliona kawałków. Wszyscy tak delikatnie z nią postępowali. A ona tego nienawidziła.. miała już dosyć.. Chciała uciec z lekcji a jeszcze czekały ją 2 wykłady i ćwiczenia z samoobrony w ramach dodatkowych zajęć.
Po dzwonku, gdy szła na kolejny wykład, poczuła że ktoś łapie ją za nadgarstek, odwróciła się i zobaczyła wkurzonego Loke `go . 
- Co on chciał? - zapytał zdenerwowany
- Praktycznie to nic.- powiedziała z opanowaniem
-Taa, znam takich jak on... Coś proponował, zagadywał? Nie podoba mi się ten koleś! - skwitował Loke po czym uścisk zelżał. Lucy spojrzała tylko na niego i bez słowa poszła  dalej , ale on nie odpuszczał. 
- Czego chciał? - zapytał już głośniej chłopak
- Uspokuj się , jak chcesz to sam się go zapytaj, bo ja nie wiem. - odburknęła dziewczyna, odepchnęła lekko swojego chłopaka po czym milcząc poszła na następny wykład, ale wiedziała że ten będzie gorszy. 
Na tych zajęciach trzeba dobierać się w pary, każdy siedzi jak wcześniej , ale pary ustala nauczyciel. I nikt nie może mu pyskować.
Okazało się że Loke nie wszedł za nią do sali, tylko cofnął się i szedł prosto korytarzem, Lucy bardzo zdziwiło to zachowanie, ale nie chciała za nim iść, nie dzisiaj, miała wszystkiego dość.. Nie dość że miała problem z ojcem to była przygnębiona zachowaniem swojego chłopaka. Zajęła miejsce tam gdzie zawsze położyła swoje rzeczy obok i zaczęła rozmawiać z Levy do czasu pojawienia się nauczyciela. Zaraz po nim do klasy wpadł Loke i przeprosił za spóźnienie.
- Dzień dobry uczniowie! - powiedział profesor Macao Combolt, wykładowca biologi i chemii. - Prosiłem, nie zmieniać swoich miejsc. Tak Ciebie też się to tyczy gwiazdko rugby. - spojrzał ostro na Loke`go , który chciał usiąść koło Lucy. Zawrócił się, co bardzo ucieszyło dziewczynę, ale starała się tego nie okazywać. Ostatnio nie dogadywali sie najlepiej, jego ciągle obskakują dziewczyny, liczy się dla niego tylko gra i koledzy, nie ma do niego dostępu... zrobił się w stosunku do niej nachalny, czego nienawidziła.
- Dobrze, już wszyscy usiedli, no to zaczynamy dobieranie się w pary. 
Sherry i Loke - chemia - alkohole
Mira i Erza - biologia - gady
Max i Gajeel - chemia - kwasy karboksylowe
String i Yukino - biologia - płazy
Levy i Juvia - chemia - odczyny 
Elfman i Evagreen - biologia - ptaki
Lyon i Lisanna - chemia - zasady
Laxus i Cana - biologia - ssaki
Jet i Droy - chemia - sole
Freed i Bickslow - biologia - ryby
Hibiki i Jenny - chemia - pierwiastki
Eve i Ren - biologia - ewolucja
Rufus i Rogue - chemia - ekologia
Lucy i Natsu - biologia - genetyka
To  na razie to Tyle na następnych wykładach powiem co reszta osób które nie zostały przydzielone muszą wykonać. Jeśli komuś nie podoba się partner , bądź partnerka to nie mój problem, tylko wasz, trzeba było od początku utrzymywać kontakt ze wszystkimi, ach ..  No ale cóż, usiądźcie obok swej pary i zaczynajcie prace , wypiszcie możliwie jak najwięcej wiecie o danym zagadnieniu, jakieś tabelki, wykresy , pokaz multimedialny czy doświadczenia mile widziane, macie na to półtora tygodnia licząc od dzisiaj, Powodzenia. 
Każdy już wstał z fotela aby podejść do swojej osoby, więc Lucy też przemogła się i już miała iść do Natsu, ten już zwolnił miejsce koło siebie, zdejmując plecak, jednak na jej drodze stanął Loke i oznajmił, chwytając ja mocno za nadgarstek.
- Tylko będziesz z nim flirtowała, a pożałujesz , słoneczko ! -  burknął gniewnie Loke, nie puszczając  ręki dziewczyny, nawet mocniej ściskając ją. - nie zawiedź mnie kochanie, przyjadę dzisiaj do Ciebie... masz być w domu, bo jak nie to .. - nagle, pomiędzy nimi stanął Natsu i ze spokojem na twarzy, stwierdził:
- Chyba nie potrzeba aż tyle agresji. Zaopiekuje się nią spokojnie, a teraz możesz ją puścić. - Lucy była już blada na twarzy, nie dość że bardzo bolała ją ręka to na dodatek bała się Loke`go, nigdy się tak nie zachowywał, a wie o nim dużo , w końcu od 2 lat są razem, zawsze był miły i delikatny a teraz ... szorstki i groźny i to w stosunku do niej .. nie wiedziała co się z nim działo.. 
- Nie wtrącaj się w nasze sprawy - powiedział zdenerwowany Loke, Lucy spojrzała na biurko nauczyciela, ale go nie było.Dlatego  chłopak był odważny.. Bała się go.. nie chciała, żeby taki był .
- Loke, puść to naprawdę boli - wyszeptała Lucy, po czym poczuła szum w uszach i bicie własnego serca.. Była jakby nieobecna .. Nic poza tym nie mogła zrozumieć, jakieś głosy, niewyraźnie tliły się .. ale nic poza tym... nagle poczuła jak upada, albo zostaje odepchnięta.. nic nie widziała, miała oczy zasłonięte mgłą.. poczuła silny ból głowy. Nie mogła się ruszać .. i nie mogła oddychać... pomimo gwałtownego i nasilającego się bólu w klatce piersiowej , próbowała łapczywie złapać oddech.. i nagle już nic nie czuła.....


C.D.N .... 
Klette