niedziela, 11 października 2015

Rozdział XXVII - Przyszłość pędząca ku rozpaczy

Od operacji minęły 2 dni. Lekarze, powiedzieli, że trzeba dać Natsu czas na wybudzenie się. A więc rodzice nie odchodzili od niego nawet na krok. Chcieli być od razu po jego przebudzeniu. Lucy też chciała, jednak zawarła taką umowę z Mary, że nie miała prawa tam wejść. Nie chciała jej się narażać poza tym, wolała, żeby Natsu nie widział jej posiniaczonej po bójce w Korpusie Legionu. Reszta jej przyjaciół z którymi była też nieźle oberwali. Z wyjątkiem Erzy. Ona nie miała nawet zadrapania. Kiedy Lucy się zapytała gdzie się nauczyła tak bić, w  odpowiedzi zyskała krótkie wyjaśnienie: " Życie mnie tego nauczyło i zmarnowane lata dzieciństwa z moim przybranym rodzeństwem. Życie w zamknięciu to jedna z gorszych rzeczy, ale życie na ulicy wśród ludzi to coś najgorszego. Życie wśród ludzi, którzy tobą pomiatają i których nie obchodzisz jest jak zetknięcie się  w upalny dzień z zimną wodą. Dla nich jesteś nikim. Musiałam się nauczyć żyć w takim społeczeństwie a żeby nauczyć się tam żyć musiałam opanować walkę po całości.". Słowa które usłyszała blondynka zapadły je w pamięć. Myślała, że zna swoją koleżankę, myślała, że jest jej przyjaciółką, ale tak naprawdę, nic o niej nie wie. Lu zdała sobie sprawę, jak mało czasu poświęca dla najbliższych. Postanowiła być otwarta na innych dopóki ma przyjaciół. Mogą przyjść takie czasy, że już jej nikt nie zostanie, tylko wspomnienia spowite mgłą, wspomnienia dawnych wspaniałych lat. Siedziała w domu i zaczęła sprzątać, zabawki rozrzucone przez bliźnięta starając nie myśleć o Natsu. W tym samym czasie w szpitalu chłopak odzyskał przytomność. O dziwo po dość ciężkiej operacji czuł się dobrze, poczuł zimną dłoń trzymającą go za rękę, w pierwszej chwili pomyślał że to Lu, ale jej dłonie są małe, zgrane i delikatne. Odsunął swoją dłoń od nieznanej dłoni towarzyszki i próbował spojrzeć się kto siedzi koło jego łóżka. Gdy jego wzrok przestał już wywijać mu kawały, nie mógł uwierzyć w to co widzi. Nad jego łóżkiem bezczelnie siedziała i wpatrywała się z uśmieszkiem Mary, jego była dziewczyna. Chłopak nie dowierzając zaczął przecierać oczy.
- Spokojnie kotku, twoje piękne oczy się nie mylą. To ja twoja piękna Mary.
- Co do twojej urody mógłbym spekulować. - prychnął chłopak
- Oj, a Ty zabawny jak zawsze. Jak się czujesz?
- Nie twoja sprawa.
- Od teraz moja. Jesteś mój a w twoich żyłach płynie moja krew.
- Chyba Cię pogrzało, albo już do reszty ogłupiałaś przez ten alkohol. Wynoś się stąd.
- Nie takim tonem do mnie Natsu! Kiedyś było tak miło. Przypomnij sobie te wspaniałe czasy, kiedy można było po jednym zastrzyku odlecieć. To były emocje. Ach..  nie zrozumiesz. Stała się z Ciebie ważna osoba. Nie jestem w twojej lidze. A szkoda, bo uratowałam Ci życie.
- Ty, mi? Chyba w snach?
- Kiedy dowiedziałam się, że miałeś "wypadek" od razu przyjechałam na miejsce przestraszona o twoje zdrowie. Dowiedziałam się, że pilnie potrzebujesz krwi, ale masz tak rzadką grupę i są małe szanse, że w czas znajdzie się dla Ciebie honorowy krwiodawca. Twoja przyjaciółka taka blond ździra była tu, ale się zmyła. Zobaczyła w jakim jesteś stanie i chyba nie umiała sobie poradzić z tym nerwowo. Albo może nie chciała mieć takiej sieroty jak ty.
- Nie mów tak o niej! Ona nie jest Tobą! Ty być uciekła ona nie!
- Naprawdę? To zadzwoń do niej! No dzwoń! Zobaczysz, że nawet nie odbierze.
- Śmieszna jesteś! Oczywiście, że zadzwonię! Ale jak Ty stąd wyjdziesz!
- Ja się nigdy nie wybieram. Mam do Ciebie teraz całkowite prawo. Nie po to oddałam krew, żeby teraz nic z tego nie mieć.
- Wynocha! - Salamander krzyknął i wcisnął guzik przy łóżku wzywający pielęgniarki. Jedna z nich weszła chłopak od razu kazał wyprowadzić fioletowowłosą z sali. Dziewczyna się szarpała, ale w końcu opuściła pomieszczenie a do sali natychmiast wpadli rodzice.
- Skarbie, jak się czujesz?
- Mamo, jak się cieszę, że Cię widzę.... Co się stało, wgl? Skąd ona się tu wzięła? Gdzie jest Lucy?
- Nie za dużo, jak na jeden raz? Powinieneś odpoczywać. - powiedziała ze łzami w oczach Jasmine.
- Mamo, czemu płaczesz? Co się wydarzyło?
- Kochanie! - powiedziała tuląc głowę chłopaka - Myślałam, że już Cię starce. Byłeś w domu Lucy i podobno pomagałeś jej tacie a później upadłeś. Dobrze, że tata Lu zajął się Tobą. Wezwał karetkę  a później ułożył Cię w pozycji bezpiecznej. Jednak non stop krew leciała Ci z uszu i nosa. Karetka przyjechała chwilę później. Dokładniej przyleciał helikopter, bo karetka była dopiero za 30 minut. Okazało się, że masz guza o którym nikt z nas nie wiedział. Potrzebna była natychmiastowa operacja i krew, ale skarbie masz taką rzadką grupę krwi. Wszyscy głowiliśmy się skąd ją wziąć. Dzwoniliśmy po wszystkich znajomych, jednak to dzięki Lucy żyjesz. Ona dzwoniła nieustannie do wszystkich aż w końcu ktoś powiedział, że Mary ma taką grupę jak ty.... - Jasmine opowiadała wszystko bardzo dokładnie, aby chłopak zrozumiał, jak poświęciła się dla niego jego dziewczyna i jakiego poświęcenia dokonała. - Bez zastanawiania się pojechała tam. Na początku uprała się, że zrobi to sama, jednak pojechali z nią przyjaciele. Erza, Gray i Gajeel. Ta mała niebieskowłosa dziewczynka mocno się spierała, żeby jechać z nimi, ale reszta się nie zgodziła. - mówiła uśmiechając się do syna. - Pojechali i Lucy udało się przywieść Mary tutaj, ale ona nie chciała tego zrobic bezinteresownie. Jej warunkiem było, aby Lucy nie pojawiła się więcej w szpitalu i żeby więcej z Tobą nie rozmawiała. Kazała mi.... mi kazała ją wygonić. Natsu, ja nie chciałam. Wiesz jak kocham Lu, ale musiałam, żeby Cię ratować. Wiem, że nie jest na mnie zła, bo pewnie postąpiła by tak samo ratując syna. - powiedziała płacząc w pościel łóżka. - Przepraszam....
- Mamo....- zaczął ze łzami w oczach chłopak. - Pozwól mi się z nią zobaczyć...
- Nie mogę kochanie...Ona wszystko widzi... Wścieknie się.. Wiesz jaka ona jest! Nie mogę stracić Cię po raz kolejny.
- Synu - odezwał się smutnym głosem Igneel. - Dla jej dobra, lepiej będzie jak na jakiś czas, nie będziecie się widywać. Do czasu kiedy nie wymyślimy z mamą sposobu jak się jej pozbyć.
- Pozwól mi przynajmniej zobaczyć się z przyjaciółmi. Chce zobaczyć moich przyjaciół.
- Dobrze, mama z tobą zostanie a ja ich zawołam. Jednak powiedz od razu kogo, bo jest ich tyle, że nie zmieszczą się do tego pokoju. - powiedział uśmiechając się do syna. Chłopak słysząc to rozchmurzył się, że wszyscy o nim pamiętają i martwią się o niego. Jednak chciał teraz widzieć tylko jedną osobę...
- Zawołaj Gajeel`a, Gray`a, Erzę, Levy i jak jest to Michelle. Ojciec poszedł i zaraz później do pokoju wpadają jego przyjaciele.
- Stary, jak żyjesz?
- Dobrze wyglądasz!
- Dziękuję, o niebo lepiej! Czemu jesteście tacy potłuczeni? - zapytał zdziwiony Salamander.
- Yyy... to takie małe nieporozumienie..
- Pobiliście się?
- No, jakoś tak wszyło. Nie celowałem w Gray`a ale nawinął się i przy okazji dostał.
- Okey, muszę uważać jak wyjdę ze szpitala, żebym przypadkiem sam się gdzieś nie nawinął i żebym nie dostał. - powiedział uśmiechając się. Od razu atmosfera zrobiła się przyjemniejsza, jednak różowowłosy zauważył smutek wyryty na twarzach swoich kolegów. Rozmowa trwała i trwała, ale coś nie dawało mu spokoju. - Czy mógłbym porozmawiać z Levy?
- Yyyy... pewnie, ale my mieliśmy się zaraz zbierać - powiedział z naciskiem Gajeel.
- Ja nigdzie z Tobą nie jadę!
- Spokojnie, ja ją odwiozę. - rzuciła Erza. - Lev, będę czekała na korytarzu z Mirą.
- Dobrze... - gdy wszyscy wyszli, Levy usiadła na krześle koło łóżka chłopaka.
- Levy wiem, że nie umiesz kłamać. Powiedz mi proszę co się dzieje. Przecież widzę, że coś nie gra. Pokłóciłaś się z Gajeelem?
- Natsu, tylko się nie denerwuj. Powiem Ci coś, ale się nie denerwuj. Nie mogę patrzeć jak oni wszyscy oszukują Cię, że niby dla twojego i Lucy dobra. Gówno-prawda. Lucy siedzi teraz w domu i pewnie płacze. Pojechała tam, po tą dziewuchę dostała łomot od miejscowych i została wyrzucona przez twoją mamę. Gdyby nie Gajeel, Gray i Erza to pewnie byłaby w grobie przed tobą. Nie pozwolili mi jechać, zostałam tu i włamałam się do systemu głównego. Usunęłam całą kartotekę Mary, bo inaczej nie mogłaby oddać krwi. Natsu, ona się dla Ciebie tak poświęciła. Tak chciała tu być. Nie wiem co mam teraz zrobić. Nie odbiera ode mnie telefonów. Boję się, że coś jej się stało.
- Levy, nie mów tak! Nic jej nie jest! Wykradłaś się do systemu dla mnie?
- Jesteś moim przyjacielem, nie? Wiem, że zrobiłbyś dla mnie to samo.
- Jesteś cudowna! A teraz musisz mi pomóc w jeszcze jednej rzeczy. Tylko to będzie wymagało wielkiej odwagi.
- Spokojnie, jak bawiłam się w hakera to teraz sobie nie dam rady?
- No to lepiej słuchaj uważnie.....
....
Blondynka była w kiepskim stanie. Bolały ją żebra i brzuch 2 dni temu została nieźle poturbowana. Właśnie skończyła robić kolację, kiedy usłyszała dzwonek do drzwi. Pomyślała, że może tata zapomniał kluczy więc szybkim krokiem przeskoczyła kuchnię i pobiegła otworzyć. Jej oczom ukazał się człowiek na którego czekała.
- Natsu? - zapytała, ale nie zdążyła powiedzieć nic więcej. Chłopak widząc twarz dziewczyny podskoczył do niej i objął dłońmi jej bladą i posiniaczoną twarz. Ucałował każde fioletowe miejsce na niej twarzy i na koniec pocałował ją w usta. Dziewczyna oniemiała. Była na początku spięta, ale później się rozluźniła dając upust swoim emocją. Chłopak objął ją delikatnie w pasie i przyciągnął do siebie opierając jej brzuchem o swoje ciało. Dziewczyna jęknęła z bólu i odsunęła się od chłopaka.
- Przepraszam, nie mogę. - dodała pospiesznie ocierając łzę.
- Lucy... Słyszałem co dla mnie zrobiłaś. Uratowałaś mi życie.
- To Mary je uratowała.
- Nie, ona zrobiła to tylko dla kasy. Jesteś moją bohaterką. Lucy... co oni Ci zrobili... - powiedział wskazując na ciało dziewczyny. - Zbije ich! Pójdę tam i nakopie im do tych cholernych tyłków! Wszystkim po kolei.
- To nic. Prawie nie boli. - mówiła spokojnie blondynka. Może chcesz coś zjeść właśnie zrobiłam kolację? Poza tym, nie powinieneś być teraz w szpitalu?
- Powinienem, ale nie mogę nic poradzić, że przyciągasz mnie jak magnes. Pewna mała wróżka pomogła mi zwiać. Zawsze wiedziałaś, że jestem złym chłopcem w głębi duszy. - dodał z łobuzerskim uśmiechem
- Tak za tobą tęskniłam. Nie umiem dłużej Cię odpychać. Nie chcę Cię odpychać. Kocham Cię Natsu.
- Ja Ciebie też! Tyle na Ciebie czekałem. Nic mi teraz nie przeszkodzi przed byciem z Tobą. Moja ukochana Lucy, mam do Ciebie jedno małe pytanie... Naprawdę krótkie a odpowiedź brzmi - "TAK"
Lucy Heartfilio miłości mojego życia, czy chciałabyś zostać moją żoną? - zapytał Natsu klękając na jednym kolanie. Dziewczyna widząc co chłopak robi cała oniemiała. Poczuła spływające po jej policzku łzy i nie wahając się odpowiedziała.
- Natsu Dragneel, odpowiedź na to pytanie już znasz! - uśmiechnięta pobiegła do niego i rzuciła się na jego szyję. Chłopak objął ją w pasie i zaczęli się namiętnie całować. Poszedł z nią na górę do jej pokoju i położył na łóżku. Zaczął zdejmować koszulę najpierw sobie później dziewczynie na zmianę całując ją coraz niżej zaczynając od szyi a kończąc na brzuchu. Blondynka przymrużyła oczy delikatnie dotykając włosów chłopaka. Pewnie by doszło do czegoś więcej, ale tą namiętną scenę, przerwała im wiadomość do Natsu od Mary. Chłopak wskazał na wyświetlacz dziewczynie po czym otworzył wiadomość. To co przeczytał zszokowała go.
- Ze mną się nie zadziera Dragneel. Jeszcze przez Ciebie posypie się czyjeś żyjcie i istnieje wielkie prawdopodobieństwo, że padnie na tą blond ździe.... 
C.D.N

25 komentarzy:

  1. Świetny rozdział. Po prostu chyba najlepszy. Natsu się nareszcie wybudził. Wywalili Mary z sali. Jeszcze się jej do końca pozbyć i będzie najlepiej. Levy to szalona jednak. Taki z niej haker. Jak słodko pomiędzy Natsu i Lucy. Zaręczyli się. Jak ja się cieszę. Tylko ta Mary. Niech się trzyma od nich z daleka. Oby nic strasznego nie stało się Lucy. Choć ja lubię dramaty i jak coś się jej dzieje, więc nie pogardzę tragedią. Mogłaby dostać swojego ataku serca, tata by się jej przy okazji dowiedział.
    No więc pozostaje mi tylko życzyć Ci wenki jak najwięcej. Już czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy. Do następnego :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję bardzo :* Teraz zacznie się akcja! Aż sama się boję dalej pisać :/

      Usuń
  2. Aaaaaale suuupeeeeeer rozdział !!! :D Po prostu fantastyczne! wszystkie rozdziały tak mnie wkręciły... Że po prostu nie mg przerwać czytać! Super! Czasem ryczałam ze śmiechu, a czasem ze smutku ... Zaj**iście piszesz... No może czasami było trochę błędów, ale to nic ;)
    Dobra... Nie przedłużając ... Masz talent i nie mogę się doczekać następnych rozdziałów !!
    Pozdrowienia śle, wene i czas !! :**

    ~ Werka :3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję Werka :* Bardzo miło mi to słyszeć :> Nad błędami ciągle pracuje, ale jak piszę na kompie to gorzej mi to wychodzi niż ręcznie. Poprawię się w końcu całe życie się uczę :* Pozdrawiam serdecznie ^^

      Usuń
  3. OMG. To jest boskie, osobiście uważam że to twój najlepiej napisany rozdział. Po prostu cię kocham 💕 parę razy czytałam końcówkę przez co miałam i mam motylki w brzuchu.
    Diana: To było 👌.
    Ahaaa dooobra nie wiem jak to opisać więc po prostu boskie kochane cudowne najlepsze najsuperowsze niemożliwe piękne i wspaniałe. Więcej określeń mi na myśl nie przychodzi. A teraz musze przeczytać kolejny raz koniec 🔚. Pewnie gdy będziesz odpowiadać na ten komentarz ja jeszcze raz będę skasować ostatnie zdania i jeszcze raz, i jeszcze raz,i jeszcze raz...
    Diana: Ja żegnam w imieniu nas obu a następnym razem napisz mniej boski ale również wspaniały rozdział.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ojej! Dziękuję bardzo, bardzo :* Wspaniały komentarz, achno terz to ja się zachywcam. Cieszę się niezmernie, że rozdział aż tak się spodobał. Na pewno nie spodziewałam się takiej reakcji :* Pozdrawiam i przesyłam buziaczki ^^

      Usuń
    2. Też bym tak chciała pisać, mam tak dużo weny i rozdziałów napisanych, ale nie mogę założyć bloga bo po prostu...nie potrafię. Osobiście uważam że mam ciekawe opowiadanie, ale nie potrafię zaprojektować struktury bloga i przede wszystkim szablonu. No, ale to twój blog i nie powinnam tu i tobie się żalić. Blog wspaniały i na koniec pytanie ❓? Kiedy następny rozdział?

      Usuń
    3. Już niedługo, może w weekend? :D Tak na pewno - sobota! :> Uważam, że dałabyś radę, najważniejszy jest pierwszy krok a później jakoś idzie. Jeśli chodzi o moje pierwsze rozdziały to nie jestem z nich dumna, ale później jakoś się wprawiłam i nawet dobrze się je czyta. Jeśli chodzi o szablony to ja idę na prościznę. Nie umiem ładnie dobierać tła ani nic, także to co wydaje mi się ok to to wstawiam i jakoś wychodzi :D Spróbuj to nic nie kosztuje a może przynieść Ci spełnienie :*

      Usuń
    4. Dzięki za dodanie wiary w siebie. Może mi się uda jak będę mieć dłuższą chwilę i dostęp do laptopa.
      Diana: Tiaa może.
      Nie wierzysz we mnie.
      Diana: Wiesz, słaba jesteś w tych klockach.
      Wiem. Ale co szkodzi spróbować. Pomożesz?
      Diana: Jak będzie mi się chciało.
      Ech no dobra. To do następnego komentarza.
      Diana: Do następnego Agnieszka.

      Usuń
  4. Genialny rozdział *-*
    Wiesz co...ja zaczynam się bać tej Mary...mam tylko nadzieję, że nie zrobi nic Lucy i sama zginie XD
    Moment z zaręczynami boski :D Jedynie co mi teraz do szczęścia brakuje to ślub Lu i Natsu ^^
    Przesyłam dużo weny, czekam na kolejny rozdział i pozdrawiam ^-^

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj bardzo dziękuję :* Naprawdę to mnie tak motywuje, każdy komentarz, każde słowo w nim zawarte. Jesteście wspaniali! Pozdrawiam bardzo serdecznie <3

      Usuń
  5. Jak zwykle świetny

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję ślicznie :* Serdecznie pozdrawiam Anonimka ^^

      Usuń
    2. Dziękuje za pozdrowienie licze na jak najszybsze pojawienie się rozdziału a komentarz zawsze będzie

      Usuń
    3. Dziękuję ślicznie :* Mam nadzieję, że następnym razem dostanę imienny komentarz to będę mogła podziękować imiennie :D

      Usuń
    4. Także bardzo mi miło :* Dziękuję :>

      Usuń
  6. To jest cudowne. Czytając to brakuje mi tchu. Bardzo często kiedy czytam te opowiadanie płacze. Jest to batdzo emocjonalnie. Zajmuje się już pisaniem od 3 klasy podstawowej i wiem że moim opowiadaniom brakuje tego "Czegoś". W twojich opowiadaniach to jest. Chciałabym umieć pisać tak jak ty. Mam nadzieje że z tego opowiadania zrobi się tsiemiec. Gdyby była książka napisana przez ciebie od razu bym ją kupiła. Chętnie brałabym od ciebie lekcje. Życze weny z podziwem Julia Loczek Morgan.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Julka jejku, bardzo Ci dziękuję! Nawet nie wiesz jakie to dla mnie ważne a takie komentarze to sama przyjemność. Czytając go to poczułam ciepełko w serduszku :* Jestem pewna, że twoje opowiadania są o wiele lepsze, skoro tak długo piszesz :D Ja zaczęłam tak naprawdę pod koniec 3 gimnazjum a teraz zaczynam 2 liceum .. także :> Jeśli chciałabyś to wyślij mi swoje prace z wielką przyjemnością je przeczytam :* -----> poczta: agniecham.11@gmail.com ------> CZEKAM !

      Usuń
  7. Jak znalazłam to przez przypadek szczerze powiem to tak się skupiłam, że przez 2 dni przeczytałam wszystko i z niecierpliwością czekam na dalsze rozdziały. Masz dar do pisania wykorzystaj to :)
    Pozdrawiam! :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kolejny cudowny komentarz! :* Znowu bark mi słów i nie wiem co mam powiedzieć. Aż się łezka w oku kręci na samą myśl, że rozdziały się podobają <3 Dziękuję jeszcze raz i serdecznie pozdrawiam. Mam nadzieję, że następnym razem napiszesz imię, bo chciałabym imiennie odpowiedzieć na komentarz, to dla mnie mega ważne. <3

      Usuń
    2. Szczerze nawet nie pomyślałam, żeby się podpisać :/ Dominika jestem :)

      Usuń
    3. Bardzo mi miło Dominiczko *.*
      Ps. Mam dwie koleżanki o takim imieniu ^^

      Usuń